Mijn cliënte zocht hulp om van haar paniekklachten af te komen. Tijdens de intake spraken we over haar emotioneel verwaarloosde jeugd. Ze moest altijd sterk zijn en er was geen enkele ruimte om met eigen zaken bezig te zijn. In het hier en nu bleef zij aan haar eigen gevoelens voorbij gaan.
Tijdens een EMDR-sessie voelde mijn cliënte steeds haar buik samentrekken. Dit gevoel zakte niet tijdens het desensitiseren, waardoor ik de sessie even stop zette. Ik vroeg haar wat dit gevoel haar wilde zeggen. Ze zag er een ineengedoken persoontje bij, dat duidelijk probeerde te maken dat ze gehoord en beschermd wilde worden. Als volwassen vrouw van nu sprak ze vervolgens het kind bemoedigend en troostend toe, waarop wij de EMDR verder voortzetten.
Het riep veel verdriet bij haar op toen ze zich besefte hoe verwaarloosd ze eigenlijk was, en hoe ze dit naar een deel van zichzelf toe onbewust zelf bleef doen.
Aan het einde van de sessie spraken we af dat ze zichzelf en haar gevoelens meer serieus ging nemen. De volgende dag zond ze me per mail het onderstaande gedicht:

Dapper meisje
Ach, arm kind, wat hebben ze toch met je gedaan?
Wie gaf jou zulke zware lasten te dragen?
Wie liet jou zo jong al – in de steek?
Stil blond meisje met je bruine ogen
Mijn hart stroomt over van medelijden met jou
Terzijde gezet en niet gezien, je was van niemand
Van nu af aan woon jij in mijn grote warme hart
Samen met de andere kindertjes
Spelen en dansen in de zon, dartelen, kind zijn
Ik zal je troosten, je wiegen in mijn armen, je haartjes strelen, kriebelen over je rug
Ik zal je tranen drogen, je zachte blote voetjes warmen aan mijn lijf
Bij mij zal je voor altijd veilig zijn, waar je ook gaat
Ik, ik zal er altijd zijn om jou te beschermen; jij bent van mij
Voor altijd verbonden
Welkom thuis lief wijs meisje

Door: Femke van de Linde