Willem (27 jaar) verloor acht jaar geleden twee van zijn beste vrienden. Zij verdronken toen hun auto door een ongeluk in het water was beland. Willem kon niet over het verlies spreken. Hij vluchtte in drugsgebruik en kreeg last van hypochondrie, paniekklachten en angst om dood te gaan.
Willem had nog regelmatig het beeld in zijn hoofd van het naakte en levenloze lichaam van één van zijn overleden vrienden, dat hij kort na het ongeluk in het ziekenhuis had gezien. De jaren na het ongeluk kreeg hij regelmatig paniekaanvallen. Zijn meest heftige paniekaanval was tijdens een stage in een ziekenhuis. Hij ontmoette daar twee jongens die hem huilend vertelden dat hun moeder tijdens de bevalling van hun zusje was overleden. Dit riep bij Willem direct een paniekaanval op, waarbij hij zelfs het bewustzijn verloor. Toen hij bijkwam, lag hij met pleisters op zijn borst aan de monitor. Dit beeld achtervolgde hem. Hij ontwikkelde een diepe angst opnieuw in elkaar te kunnen zakken en daarbij te overlijden. Gedurende twee zittingen werden beide targets gedesensitiseerd, waarna de klachten verdwenen.
Willem schreef er dit gedicht over:

Slapeloze nachten, het bloed,
vluchten, chaos, onrust, blijven vechten…
Het blijft en lijkt niet te slechten.
Gesproken, getekend, geschreven, geschreeuwd,
geschreeuwd, gehoopt, gehuild, gehavend,
gehavend, gedroomd, gebeden en opgegeven.
Niets helpt, blijven vechten?
Lege blikken, gestaar in de verte
niets te zien, realiteit is troebel.
Tijd verstrijkt en troebel wordt zwart…
Zintuigen afgestompt, leeg raakt het hart.

Tot het klikken van vingers je ontwaakt,
het piepje in je oren je diep van binnen raakt.
Niemand weet waardoor
het volgen van de vingers
gezonde scepsis volgt…

Tot het zachter wordt, je dieper slaapt, snapt wat ze bedoelen
naar je pijn kan kijken zonder het te voelen.
De chaos lijkt plots rechtgebreid, de onrust te verstillen
Nooit meer vechten
nooit meer vluchten voor de pijn.
Het hoeft niet weg, de pijn mag er nu zijn.

Willem van Rij

Illustratie: Luca van Vliet
Door Jacqueline de Groot en Femke van de Linde