Tekst en Illustratie: Anoniem (16 jaar)

Stel je voor, het is een bleke lente-ochtend. Het is heel vroeg, heel koud en je loopt op blote voeten langs de zee. De lucht is er anders, de kleuren zijn anders, je gedachten
zijn anders, de leegte is anders, alles is anders.
Ik hou van de openheid van de zee omdat ik dan heel erg voel dat het niks van me wil. Het dagelijkse leven daarentegen is zeer ingewikkeld: herstellen is ingewikkeld,

EMDR is ingewikkeld, want mijn allesbepalende gedachten zijn nu eenmaal ingewikkeld.
Maar net als het zicht op zee, maakt de ‘Window of tolerance’ alles een beetje eenvoudiger: het laat me begrijpen waarom ik op bepaalde manieren op situaties reageer.

In deze tekening zie je mijn stormend stressraam. Als ik buiten mijn ‘raam’ schiet, dan vlucht ik. Hierdoor zink ik echter nog dieper weg. Als alles om me heen weer eens ingewikkeld dreigt te worden, dan denk ik aan de niets verlangende horizon en de simpele verklaring van mijn
acties door de ‘Window of tolerance’. En zo kijk ik naar de zee: pure eenvoud, maar wel eentje
met een ingewikkeld raamkozijn.